PAŃSTWO, PRAWORZĄDNOŚĆ, BEZPRAWIE
PAŃSTWO – to wspólnota polityczna ludzi na danym terytorium, wyposażona w suwerenną władzę mającą monopol terytorialny na stanowienie i wykonywanie prawa. Jedną z funkcji wewnętrznych państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa socjalnego obywatelom.
PRAWO – to uporządkowany zespół norm, reguł postępowania ustanowionych lub uznanych przez państwo, których realizacja zagwarantowana jest przymusem stosowanym przez zorganizowany aparat państwowy (sądy, prokuratura).
PRAWORZĄDNOŚĆ . Zasada praworządności w Polsce jest jedną z naczelnych zasad konstytucyjnych uregulowaną w art. 7 Konstytucji, który stwierdza, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa,oraz w art. 6 kodeksu postępowania administracyjnego stwierdzającym, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa.
BEZPRAWIE – stan polityczny w którym nie są przestrzegane ustanowione normy prawne oraz działanie przeciwne prawu stanowionemu.
PRAWO STANOWIONE W POLSCE, CHRONIĄCE OBYWATELI PRZED SAMOWOLĄ PAŃSTWA:
- Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej
- Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa
- Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej
- Wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne
- Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny
- Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu
- Nie uznaje się za podejrzanego tego, komu nie przedstawiono zarzutów ani za oskarżonego tego, przeciwko któremu nie sporządzono aktu oskarżenia
- Odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (prawo nie może działać wstecz)
- Każdy odpowiada tylko indywidualnie za swoje, zabronione prawnie czyny i tylko w zakresie swego udziału w ich popełnieniu (nie istnieje odpowiedzialność zbiorowa)
- Nie wszczyna się postępowania a wszczęte umarza gdy nastąpiło przedawnienie karalności oraz gdy brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela
- Nie można karać po raz drugi za ten sam czyn (powaga rzeczy osądzonej)
- Obywatel ma prawo do zabezpieczenia socjalnego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego
- Emerytura jest podstawowym, zagwarantowanym przez państwo prawem nabytym obywatela a obowiązkiem państwa jest dbałość o wywiązywanie się z obowiązku jego ochrony
- Pozbawienie prawnie nabytej emerytury w całości lub części może nastąpić jedynie na podstawie prawomocnego wyroku niezawisłego sądu. „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny” (art 32.2. Konstytucji RP)
PRAWNA RZECZYWISTOŚĆ
Represji akt I- Rok 2009
Rząd III RP ustawą sejmową zaakceptowaną przez Prezydenta i Trybunał Konstytucyjny odebrał zagwarantowane przez Państwo prawa nabyte ponad 30.000 emerytom, zmniejszając im emerytury z zagwarantowanego przelicznika 2,6 % na 0,7 % tylko za to, że wiele lat temu, w czasach PRL-u byli w pewnych okresach funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa. Żadnemu z nich nie przedstawiono jakichkolwiek zarzutów a prawa nabyte odebrał parlament bez udziału władzy sądowniczej. Z wypowiedzi Prezesa Trybunału Konstytucyjnego „Emeryci, byli esbecy stracą część świadczenia tylko za to, że dobrowolnie wstąpili do SB”.
Represji akt II- Rok 2016
Nowy rząd III RP kolejną ustawą sejmową, bez udziału władzy sądowniczej zabrał całkowicie emerytury wcześniej represjonowanym (rok 2009) byłym funkcjonariuszom Służby Bezpieczeństwa za całe okresy pracy w tych służbach, pozbawił dodatkowo emerytur ok. 20 000 byłych pracowników i funkcjonariuszy resortu spraw wewnętrznych PRL za okresy ich pracy i służby na stanowiskach i w służbach zaliczonych przez Instytut Pamięci Narodowej do organów bezpieczeństwa państwa okresu PRL, oraz objął represją także rencistów (w tym funkcjonariuszy, którzy zostali inwalidami narażając życie w trakcie pełnienia obowiązków służbowych) i członków rodzin pobierających renty rodzinne po zmarłych i poległych funkcjonariuszach służących w tamtych okresach. Represyjna ustawa, bez żadnych podstaw prawnych objęła 48 666 emerytów i rencistów (nie licząc członków ich rodzin, pobierających renty rodzinne), którzy chociażby 1 (jeden) dzień służyli w organach bezpieczeństwa państwa PRL. Bez względu na okresy pracy w tych organach oraz zajmowane tam stanowiska i lata pracy na innych stanowiskach w PRL-u a także bez względu na pozostałe lata pracy w wolnej Polsce po roku 1990, wszystkich potraktowano jednakowo, ich emerytury i renty zmniejszone zostały do jednakowej wysokości maksymalnej – przeciętnej krajowej ogłoszonej przez prezesa ZUS.
Z informacji publicznej przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej: ” W żadnej z teczek, które IPN przejrzał, nie znaleziono jednak żadnych dowodów na to, by którykolwiek z objętych ustawą funkcjonariuszy faktycznie popełnił jakiekolwiek przestępstwo. Żadna ze spraw nie została skierowana do prokuratury „
Kolejne dni dopisują ciąg dalszy nowoczesnej historii Rzeczypospolitej Polskiej
„Niech prawo – prawo znaczy !
W uzupełnieniu : Średnio emerytury osób podlegających ustawie zmniejszyły się o 2238 zł brutto, renty inwalidzkie o 1288 zł a renty rodzinne o 1078 zł, wskutek obniżenia do miesięcznych kwot pieniężnych, wypłacanych przez ZUS. Z objętych ustawą 1730 osób pełniło służbę na rzecz „totalitarnego państwa” do 1 roku, 4754 osoby – od roku do 3 lat, 4.879 osób – od 3 do 5, 12388 osób – od 5 do 10 lat, a pozostali – powyżej 10 lat. Nie ma najmniejszego znaczenia jak pełnili – najważniejsze, że pełnili i że to nikt inny nie pełnił tej służby, tylko właśnie oni. A nie powinni jej pełnić. NIKT nie powinien jej pełnić ?
