PAŃSTWO – to wspólnota polityczna ludzi na danym terytorium, wyposażona w suwerenną władzę mającą monopol terytorialny na stanowienie i wykonywanie prawa. Jedną z funkcji wewnętrznych państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa socjalnego obywatelom.

PRAWO – to uporządkowany zespół norm, reguł postępowania ustanowionych lub uznanych przez państwo, których realizacja zagwarantowana jest przymusem stosowanym przez zorganizowany aparat państwowy (sądy, prokuratura).

PRAWORZĄDNOŚĆ . Zasada praworządności w Polsce jest jedną z naczelnych zasad konstytucyjnych uregulowaną w art. 7 Konstytucji, który stwierdza, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa,oraz w art. 6 kodeksu postępowania administracyjnego stwierdzającym, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa.

BEZPRAWIE – stan polityczny w którym nie są przestrzegane ustanowione normy prawne oraz działanie przeciwne prawu stanowionemu.

PRAWO STANOWIONE W POLSCE, CHRONIĄCE OBYWATELI PRZED SAMOWOLĄ PAŃSTWA:

1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej
2. Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa
3. Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej
4. Wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne
5. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny
6. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu
7. Nie uznaje się za podejrzanego tego, komu nie przedstawiono zarzutów ani za oskarżonego tego, przeciwko któremu nie sporządzono aktu oskarżenia
8. Odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (prawo nie może działać wstecz)
9. Każdy odpowiada tylko indywidualnie za swoje, zabronione prawnie czyny i tylko w zakresie swego udziału w ich popełnieniu (nie istnieje odpowiedzialność zbiorowa)
10. Nie wszczyna się postępowania a wszczęte umarza gdy nastąpiło przedawnienie karalności oraz gdy brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela
11. Nie można karać po raz drugi za ten sam czyn (powaga rzeczy osądzonej)
12. Obywatel ma prawo do zabezpieczenia socjalnego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego
13. Emerytura jest podstawowym, zagwarantowanym przez państwo prawem nabytym obywatela a obowiązkiem państwa jest dbałość o wywiązywanie się z obowiązku jego ochrony
14. Pozbawienie prawnie nabytej emerytury w całości lub części może nastąpić jedynie na podstawie prawomocnego wyroku niezawisłego sądu.                                                                                                                                                                                             „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny” (art 32.2. Konstytucji RP)

PRAWNA RZECZYWISTOŚĆ 

Represji akt I- Rok 2009

Rząd III RP ustawą sejmową zaakceptowaną przez Prezydenta i Trybunał Konstytucyjny odebrał zagwarantowane przez Państwo prawa nabyte ponad 30.000 emerytom, zmniejszając im emerytury z zagwarantowanego przelicznika 2,6 % na 0,7 % tylko za to, że wiele lat temu, w czasach PRL-u byli w pewnych okresach funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa. Żadnemu z nich nie przedstawiono jakichkolwiek zarzutów a prawa nabyte odebrał parlament bez udziału władzy sądowniczej. Z wypowiedzi Prezesa Trybunału Konstytucyjnego „Emeryci, byli esbecy stracą część świadczenia tylko za to, że dobrowolnie wstąpili do SB”.

Represji akt II- Rok 2016

Nowy rząd III RP kolejną ustawą sejmową, bez udziału władzy sądowniczej zabrał całkowicie emerytury wcześniej represjonowanym (rok 2009) byłym funkcjonariuszom Służby Bezpieczeństwa za całe okresy pracy w tych służbach, pozbawił dodatkowo emerytur ok. 20 000 byłych pracowników i funkcjonariuszy resortu spraw wewnętrznych PRL za okresy ich pracy i służby na stanowiskach i w służbach zaliczonych przez Instytut Pamięci Narodowej do organów bezpieczeństwa państwa okresu PRL, oraz objął represją także rencistów (w tym funkcjonariuszy, którzy zostali inwalidami narażając życie w trakcie pełnienia obowiązków służbowych) i członków rodzin pobierających renty rodzinne po zmarłych i poległych funkcjonariuszach służących w tamtych okresach. Represyjna ustawa, bez żadnych podstaw prawnych objęła 48 666 emerytów i rencistów (nie licząc członków ich rodzin, pobierających renty rodzinne), którzy chociażby 1 (jeden) dzień służyli w organach bezpieczeństwa państwa PRL. Bez względu na okresy pracy w tych organach oraz zajmowane tam stanowiska i lata pracy na innych stanowiskach w PRL-u a także bez względu na pozostałe lata pracy w wolnej Polsce po roku 1990, wszystkich potraktowano jednakowo, ich emerytury i renty zmniejszone zostały do jednakowej wysokości maksymalnej – przeciętnej krajowej ogłoszonej przez prezesa ZUS.

Z informacji publicznej przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej: ” W żadnej z teczek, które IPN przejrzał, nie znaleziono jednak żadnych dowodów na to, by którykolwiek z objętych ustawą funkcjonariuszy faktycznie popełnił jakiekolwiek przestępstwo. Żadna ze spraw nie została skierowana do prokuratury „

Kolejne dni dopisują ciąg dalszy nowoczesnej historii Rzeczypospolitej Polskiej

„Niech prawo – prawo znaczy !

W uzupełnieniu : Średnio emerytury osób podlegających ustawie zmniejszyły się o 2238 zł brutto, renty inwalidzkie o 1288 zł a renty rodzinne o 1078 zł, wskutek obniżenia do miesięcznych kwot pieniężnych, wypłacanych przez ZUS. Z objętych ustawą 1730 osób pełniło służbę na rzecz „totalitarnego państwa” do 1 roku, 4754 osoby – od roku do 3 lat, 4.879 osób – od 3 do 5, 12388 osób – od 5 do 10 lat, a pozostali – powyżej 10 lat. Nie ma najmniejszego znaczenia jak pełnili – najważniejsze, że pełnili i że to nikt inny nie pełnił tej służby, tylko właśnie oni. A nie powinni jej pełnić. NIKT nie powinien jej pełnić ?